Oceń
Osobowość dysocjalna nazywana jest również osobowością psychopatyczną. To osoby, które za nic mają normy społeczne, nie boją się niczego, a w dodatku wykazują wysoki poziom agresji, nie mają uczuć wyższych i nie szanują innych ludzi. To właśnie osobowości dysocjalne najczęściej popełniają przestępstwa. Czym charakteryzuje się to zaburzenie?
Zobacz także: Syndrom paryski – gdy zawodzi nas rzeczywistość
Osobowość dysocjalna – charakterystyka
Osoby z zaburzeniem dysocjalnym to jednostki, które nie potrafią żyć w społeczeństwie. Nie uznają żadnych norm i zasad, za nic mają prawo, godność drugiego człowieka i jakiekolwiek ograniczenia. Liczą się tylko ich chęci i pragnienia, a innych traktują przedmiotowo. Zwykle nie wykazują żadnych uczuć wyższych, obca jest im empatia, wstyd czy strach. Zwykle zachowaniu psychopaty towarzyszy wysoki poziom agresji oraz satysfakcji z cierpienia innych. Czują się wtedy ludźmi wielkimi, liderami i panami świata. Zdają się zachowywać tak, jakby wychodzenie naprzeciw porządkowi świata było ich najważniejszym celem w życiu.
Osobowość dysocjalna – przyczyny
Osobowość psychopatyczna zwykle dotyka nawet 2-3 % społeczeństwa i wynika z 3 deficytów:
- Emocji
- Uczenia się
- Relacji z innymi.
Określenie jednoznacznych przyczyn dysocjalności nie jest możliwe. Można pokusić się o wymienienie kilku czynników, które bez wątpienia mają ogromny wpływ na ukształtowanie się tego zaburzenia. Są to między innymi:
- Chłód emocjonalny w domu rodzinnym, brak jednego z rodziców
- Wychowywanie się w zdegenerowanym środowisku, na przykład w rodzinie z nałogiem alkoholowym, domu pełnym agresji i pogardy dla innych
- Brak poczucia własnej wartości w okresie dzieciństwa i dorastania, wrogość otoczenia – wówczas jedyną obroną staje się atak, który następnie staje się sposobem na życie, „pro forma”.
- Brak sankcji za niewłaściwe zachowanie w dzieciństwie – dorastanie w poczuciu, że wszystko wolno.
Oprócz negatywnych bodźców, kształtujących wypaczony obraz świata i funkcjonowania w społeczeństwie, nadopiekuńczość ze strony matki również może doprowadzić do skłonności dysocjalnych. Brak możliwości adaptacji w społeczeństwie od najmłodszych lat oraz samodzielności i ciągłe uzależnienie od innych (w tym przypadku mamy) rzutuje na przyszłość. Taki człowiek nie został nauczony radzenia sobie w społeczeństwie, jest nim przerażony i nie wie, jak na co reagować. Zaczyna więc tworzyć własny porządek świata i stosować te reguły w praktyce.
Zobacz także: Zespół Otella, czyli chorobliwa zazdrość w związku
Osobowość dysocjalna – diagnoza i leczenie
Diagnoza, przeprowadzona przez psychiatrę, opiera się przede wszystkim na określeniu cech pacjenta (brak empatii, zupełne ignorowanie jakichkolwiek norm społecznych, agresja, postawa roszczeniowa wobec świata, impulsywne zachowanie, niezdawanie sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów i inne) na podstawie wywiadu i obserwacji.
Podobnie, jak w przypadku innych zaburzeń osobowości czy psychicznych, leczenie osobowości dysocjalnej opiera się przede wszystkim na psychoterapii. W przypadkach nadmiernej agresji możliwa jest konieczność leczenia farmakologicznego, jak również umieszczenia w zakładzie zamkniętym. Na dalszym, zaawansowanym etapie terapii, mogą pojawić się skłonności do lęków i depresji, które mogą wymagać włączenia do terapii środków o działaniu uspokajającym i leków psychotropowych.
Pamiętaj, że powyższy artykuł nie zastąpi wizyty lekarskiej.
Bądź na bieżąco. Polub fanpage Zdrowie Radio Zet na Facebooku!
Oceń artykuł
