Oceń
Małe dzieci wyrażają swoje niezadowolenie, gniew sprzeciw głośno mówiąc, co im się nie podoba. Mogą krzyczeć, leżeć na podłodze, szczypać, gryźć, przeklinać. Tego typu zachowania są ostentacyjne i łatwo je wyłapać.
Natomiast w przypadku starszych dzieci i nastolatków tzw. sygnały ostrzegawcze są zwykle bardziej subtelne. Starsze dzieci potrafią ukryć pewne emocje, przemilczeć trapiące ich sytuacje, unikać rozmów na nieprzyjemne tematy. Dlatego opiekunowie powinni zachować czujność i nie bagatelizować niepokojących zachowań.
Wyłapanie problemów i dążenie do ich rozwiązania, również poprzez terapię, wzmacnia kontakt rodzica z dzieckiem i jest dla niego dużym odciążeniem (nie musi już samemu zmagać się z kłopotami). Czujność rodzica i jego odpowiednia reakcja może też uchronić dziecko przed zachowaniem niebezpiecznym.
Rodziców powinno zaniepokoić, gdy dziecko:
- wcześniej towarzyskie, teraz unika kontaktu ze znajomymi, stroni od rówieśników
- coraz częściej zamyka się w pokoju i izoluje od pozostałych domowników
- ma problemy z nauką i/lub problemy z zachowaniem, choć wcześniej nie występowały
- coraz częściej jest smutne, przygnębione, płaczliwe, drażliwe na swój temat, unika rozmów
- wagaruje i nie chce chodzić do szkoły
- traci radość życia, rzadko się śmieje
- rezygnuje z hobby, zajęć, treningów, choć wcześniej sprawiały mu przyjemność
- coraz częściej wychodzi z domu, spóźnia się, wychodzi bez powodu
- nie chce opowiadać o szkole, znajomych
- ma rozregulowany rytm dnia — nie śpi w nocy i przesypia całe dnie
- zamyka się lub chowa, by porozmawiać przez telefon, pisać wiadomości, nie chce powiedzieć, z kim rozmawia
- spożywa alkohol, pali papierosy, ma objawy jak po spożyciu środków odurzających.
Niepokój powinny wzbudzać także częste bóle u dziecka — bóle brzucha, głowy, nóg. Jeśli lekarz wykluczy somatyczne (pochodzące z ciała) pochodzenie tych objawów, to można podejrzewać, że są to bóle psychosomatyczne powodowane przez czynniki psychologiczne/emocjonalne (np. bóle ze stresu).
Ważnym sygnałem jest zmiana zachowania. Dziecko po powrocie z wakacji, po zmianie szkoły, po zmianie grupy przyjaciół zaczyna zachowywać się inaczej, niż wcześniej. Nie są to jedna subtelne zmiany wynikające z nowych doświadczeń, dorastania, a zmiany związane z samopoczuciem, wyglądem, psychiką, zachowaniem, samooceną i stosunkami międzyludzkimi.
Kiedy z dzieckiem do psychologa?
Nie ma dolnej granicy wieku. Pomoc psychologiczną można uzyskać zarówno dla małych dzieci, jak i nastolatków.
Psychologa najlepiej szukać wśród znajomych, osób, które są zadowolone z terapii. Jeśli wśród bliskich nie ma takich przykładów, psychologa dla dziecka można poszukać w Internecie, na przykład na stronach, na których pacjenci oceniają specjalistów i wydają opinie.
Najlepszy, najszybszy dostęp do porady psychologicznej można uzyskać w poradniach prywatnych. To jednak kosztuje i nie wszystkich rodziców stać na taki wydatek, zwłaszcza gdy spotkania mają odbywać się cyklicznie. W takich przypadkach można poszukać gabinetów, które działają w ramach umów z NFZ lub zwrócić się do jednej z fundacji pomocowych (dla dzieci i/lub młodzieży), które zazwyczaj działają w ramach konkretnego problemu — uzależnień, depresji, traum.
Jak wygląda wizyta u psychologa?
Na pierwszej wizycie u psychologa dziecko przebywa z rodzicami lub sami opiekunowie spotykają się ze specjalistą, by omówić, jakie występują problemy/obawy. W następnych spotkaniach dziecko uczestniczy samodzielnie (chyba że rodzic zostanie na nie zaproszony). Należy pamiętać, że specjaliści mają obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej — nie wolno wypytywać o to, o czym rozmawia dziecko z psychologiem. Psycholog powinien jedynie informować opiekunów, jak przebiega terapia, jakie są jej efekty i ewentualnie zaproponować dalsze postępowanie.
Źródło: wysokieobcasy.pl; psychomedic.pl
Oceń artykuł
