Wymyślony przyjaciel dziecka: czy to normalne? 6 niepokojących sygnałów
Dzieci w wieku przedszkolnym często wymyślają sobie przyjaciół, z którymi dzielą codzienne sprawy. Jaka właściwie jest rola takiego wymyślonego przyjaciela i kiedy taka zabawa jest objawem problemów malucha?
- Dlaczego dziecko potrzebuje zmyślonej relacji?
- Wymyślony przyjaciel: kiedy zacząć się martwić?
- Czy wyimaginowany przyjaciel może być oznaką schizofrenii?
Większość rodziców doskonale kojarzy takie zjawisko, jak zabawa dziecka z wymyślonym przyjacielem. Zdarza się, że taki przyjaciel staje się niemalże członkiem rodziny, zabieramy go na wycieczki, jemy wspólnie posiłki, czytamy z nim książki, a nawet go kąpiemy i myjemy mu ząbki. Wymyślony przyjaciel w każdym przypadku wygląda trochę inaczej, czasami przybiera formę zwierzaka czy całkowicie abstrakcyjnego stwora. Choć zwykle występuje pojedynczo, zdarza się, że dziecku towarzyszy cała rodzina takich przyjaciół.
Dlaczego dziecko potrzebuje zmyślonej relacji?
Wymyślony przyjaciel zwykle nie stanowi powodu do niepokoju. Jest po prostu jednym z objawów wyjątkowej inteligencji, a także dobrze rozwijającej się wyobraźni dziecka, które w wieku 3-4 lat zaczyna m.in. pamiętać swoje sny. Zabawa z wymyślonym przyjacielem pomaga dziecku budować kompetencje społeczne (na przykład dzięki odtwarzaniu różnego rodzaju scenek) i wspiera jego kreatywność. Jest też dobrym sposobem na uporządkowanie emocji, których maluch jeszcze nie rozumie. Rozmowa z takim przyjacielem rozwija też mowę. Wymyślony przyjaciel zwykle dorasta wraz z maluchem i naturalnie znika, gdy dziecko idzie do szkoły.
Jeżeli dziecko mówi nam bez problemu o wymyślonej przyjaźni, oznacza to, że nam ufa. Nie krytykujmy wymyślonego przyjaciela i nie ignorujmy go; dla wielu dzieci ten etap jest czymś naturalnym i pozytywnym. Dzięki zadawaniu pytań dotyczących wymyślonego przyjaciela możemy więcej dowiedzieć się o naszym dziecku. Wyimaginowane chwile z przyjacielem warto zapisywać, a gdy dziecko dorośnie, opowiedzieć mu o tym.
Wymyślony przyjaciel: kiedy zacząć się martwić?
Zwykle wyimaginowana przyjaźń nie stanowi powodu do niepokoju, jednak pewne sygnały powinny wzbudzić czujność rodzica. To między innymi:
- strach przed wymyślonym przyjacielem (może być odzwierciedleniem rzeczywistych problemów)
- unikanie kontaktu z rówieśnikami, izolowanie się (wymyślony przyjaciel nie może zastąpić innych relacji; uporczywy kontakt wyłącznie z wyobrażonym przyjacielem w niektórych przypadkach może wskazywać na autyzm)
- niepokojące historie dotyczące zmyślonego przyjaciela (dziecko może nam w ten sposób chcieć powiedzieć, że wydarzyła mu się krzywda)
- robienie z wymyślonego przyjaciela kozła ofiarnego (jeśli dziecko każde swoje złe zachowanie przypisuje wymyślonemu przyjacielowi, a my na to pozwalamy, uczymy go w ten sposób, że nie musi ponosić odpowiedzialności za swoje słowa czy zachowania)
- brutalna zabawa z wymyślonym przyjacielem (jeśli dziecko wymyśla przyjaciela tylko po to, by konflikty i bijatyki z nim stanowiły ujście dla jego trudnych emocji, należy poszukać źródła problemów)
- destrukcyjny wpływ wymyślonego przyjaciela na dziecko (jeśli dziecko bardzo często wspomina o tym, że wymyślony przyjaciel mówi mu przykre rzeczy, może to świadczyć o niskiej samoocenie dziecka lub smutnych doświadczeniach malucha – na przykład wyśmiewania przez inne dzieci)
Czy wyimaginowany przyjaciel może być oznaką schizofrenii?
Zdarza się, że rodzicom obserwującym zabawę z wymyślonym przyjacielem, przychodzą do głowy różne przerażające diagnozy, takie jak schizofrenia. Posiadanie wyimaginowanego przyjaciela nie jest jednak tym samym, co schizofrenia dziecięca. Na schizofrenię dzieci chorują niezwykle rzadko (ok. 1 proc. dzieci przed 10 rokiem życia). Choroba powoduje zupełnie inne i bardziej nasilone objawy, takie jak urojenia, omamy (wzrokowe, słuchowe), zaburzenia pamięci, mylenie rzeczywistości z iluzją, ciągłe zmiany nastroju, znaczna zmiana w zachowaniu i sposobie mówienia.
Źródło: .mama-trojki.pl, romper.com, healthline.com
Tu się dzieje
