Oceń
Rodzic, który ma wrażenie, że jego dziecko rozwija się inaczej od rówieśników, przeważnie się... nie myli. Opiekunki z przedszkola widzą je zaledwie przez parę godzin dziennie, w porze najwyższej aktywności, podczas "pracy na wysokich obrotach". Rodzice mają szerszy obraz sytuacji. Dziecko ma prawo do diagnozy i pomocy - podkreślają pedagodzy i przekonują, że era "żółtych papierów" już dawno odeszła w niepamięć. Wyjaśniamy, dlaczego warto udać się z dzieckiem do poradni psychologiczno-pedagogicznej, jeśli coś nas niepokoi.
Konsultacja w poradni psychologiczno-pedagogicznej
Przed pójściem dziecka do szkoły lub w trakcie roku szkolnego, możemy zapisać dziecko do rejonowej poradni psychologiczno-pedagogicznej z prośbą o "całościową ocenę rozwoju". Wizyta jest bezpłatna. Z dzieckiem porozmawiają oddzielnie pedagog i psycholog, po szczegółowym wywiadzie z rodzicami. W trakcie wywiadu zostaniemy zapytani m.in. o przebieg ciąży i porodu, rozwój dziecka w pierwszych latach życia, radzenie sobie z codziennymi czynnościami czy kontakt dziecka z rówieśnikami.
Za pomocą kilku testów (nie jest to subiektywna ocena, tylko obiektywne punkty), specjaliści sprawdzą m.in.: funkcje poznawcze dziecka, orientację przestrzenną, grafomotorykę, zdolności matematyczne oraz dojrzałość emocjonalną.
Jeśli testy wykażą nieprawidłowości, możemy wystąpić o orzeczenie lub opinię. Czym się różnią?
Orzeczenie a opinia
Orzeczenie to dokument potwierdzający potrzebę kształcenia specjalnego dziecka. Nie chodzi o skierowanie do szkoły specjalnej, tylko o wyznaczenie specjalnego planu na edukację w wybranej przez rodziców szkole. Uczeń ma prawo do edukacji specjalnej w szkole najbliższej miejsca zamieszkania, jeśli taką decyzję podejmą jego opiekunowie.
Po dostarczeniu przez rodzica orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego szkoła ma obowiązek powołać specjalny zespół, który opracuje indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET). Ważne: w pracach zespołu i posiedzeniach mają prawo uczestniczyć opiekunowie dziecka.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego - komu przysługuje:
- uczniom niesłyszącym i słabosłyszącym,
- uczniom niewidomym i słabowidzącym,
- uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją,
- uczniom z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym,
- uczniom z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera,
- uczniom z niepełnosprawnościami sprzężonymi,
- uczniom z niedostosowaniem społecznym i zagrożonym niedostosowaniem społecznym.
Na mocy orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego dziecko otrzyma bezpłatną pomoc psychologiczno-pedagogiczną, zajęcia rewalidacyjne, a czasem także sprzęt do nauki.
Jeśli dziecko nie wymaga kształcenia specjalnego, ale ma pewne trudności, na przykład z koncentracją, grafomotoryką, przewodzeniem słuchowym czy integracją sensoryczną, może dostać tzw. opinię. Jest to zbiór obserwacji na temat dziecka i zaleceń dla szkoły. W opinii znaleźć się mogą informacje typu:
"Problemy z koncentracją. Zalecane upewnienie się, czy dziecko zrozumiało pytanie".
"Problemy z przewodzeniem słuchowym. Zalecane upewnienie się, czy dziecko dosłyszało pytanie".
"Problemy z grafomotoryką. Zalecana terapia ręki".
"Problemy z integracją sensoryczną. Zalecana terapia SI".
Opinię z poradni psychologiczno-pedagogicznej warto potraktować jak szansę. Na jej mocy dziecko otrzyma bowiem dodatkowe, bezpłatne wsparcie w postaci zajęć reedukacyjnych. Jeśli wszystko dobrze się ułoży, będzie z niego korzystało w trakcie tzw. okienek. Zamiast rozrabiać na świetlicy, w grupie rówieśników, pod okiem pedagoga poćwiczy na przykład rękę.
Oceń artykuł
