Oceń
- Psychoza poporodowa: najważniejsze objawy
- Psychoza poporodowa – skąd się bierze?
- Psychoza poporodowa: diagnoza i leczenie
Podczas ciąży w organizmie kobiety zachodzi wiele zmian, na które każda mama reaguje zupełnie inaczej. Pojawienie się dziecka na świecie stanowi przełomowy moment w życiu kobiety – przygotowanie się do tego wydarzenia na każdej płaszczyźnie jest po prostu niemożliwe. Połóg to czas zmian, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Niestety, wiele kobiet przeżywa ten czas w samotności lub nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia od bliskich.
Między innymi dlatego połóg dla części młodych mam wiąże się z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak baby blues czy depresja poporodowa. Baby blues, inaczej smutek poporodowy, zazwyczaj mija samoistnie po kilkunastu dniach. U niektórych osób może rozwinąć się depresja poporodowa, która wymaga specjalistycznego leczenia. W najtrudniejszych przypadkach może dojść do psychozy poporodowej, która jest nagłym stanem psychiatrycznym, wymagającym pilnej konsultacji z lekarzem.
Psychoza występuje u 0,1-0,2% kobiet, jednak jest groźna dla życia i zdrowia matki i dziecka, dlatego warto wiedzieć, czym się objawia. Ryzyko wystąpienia psychozy poporodowej wzrasta 100 razy u kobiet cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową. Czy psychozę poporodową można rozpoznać, zanim będzie za późno?
Psychoza poporodowa: najważniejsze objawy
Psychoza charakteryzuje się zmienionym, nieadekwatnym do sytuacji zachowaniem. Osoba, która cierpi na psychozę, traci umiejętność krytycznej oceny rzeczywistości i nie jest zdolna do utrzymywania prawidłowej relacji z otoczeniem (dotyczy to również dziecka). Psychoza poporodowa, w odróżnieniu od depresji poporodowej, rozwija się bardzo gwałtownie. Wśród jej głównych objawów możemy wymienić:
- pobudzenie
- bezsenność
- niezrozumiałe zachowania
- nasilone stany lękowe
- utrata apetytu
- samookaleczenia
- podejrzliwość wobec otoczenia
- niepokój
- przyśpieszony oddech
- drażliwość
- natrętne myśli dotyczące zrobienia krzywdy dziecku
- urojenia
U kobiety cierpiącej na psychozę poporodową pojawiają się myśli i wizje, na które młoda mama nie ma żadnego wpływu, jednak zdaje sobie sprawę z ich irracjonalności. Towarzyszyć mogą im również głosy, dotyczące zrobienia krzywdy sobie lub dziecku. Kobieta może wyobrażać sobie, że zabija siebie i dziecko. U kobiet z psychozą poporodową ryzyko dzieciobójstwa wynosi 4 procent.
Kierując się rozsądkiem, przerażona matka odmawia opieki nad dzieckiem. Niektóre pacjentki mogą również zaprzeczać, że są matkami. Chcą w ten sposób odsunąć od siebie czynnik, który wywołuje natrętne myśli. W takiej sytuacji nie należy zmuszać kobiety do spędzania czasu z noworodkiem.Jeżeli u młodej mamy występują wyżej wymienione objawy, oznacza to, że potrzebuje ona natychmiastowej opieki lekarza.
Psychoza poporodowa – skąd się bierze?
Główną przyczyną psychozy poporodowej jest gwałtowne zmniejszenie poziomu hormonów w okresie połogu. Psychoza poporodowa może pojawić się również u kobiet z wcześniejszymi skłonnościami do zaburzeń psychicznych – poród jest w takim przypadku czynnikiem wyzwalającym. Czy można zapobiegać psychozie poporodowej? Istnieją pewne czynniki, które zwiększają ryzyko choroby. To między innymi:
- zaburzenia psychiczne i gwałtowne wahania nastroju podczas ciąży
- psychoza poporodowa po poprzednich porodach
- powikłania w trakcie porodu
- choroby psychiczne zdiagnozowane w najbliższej rodzinie
Psychoza poporodowa: diagnoza i leczenie
Psychozę poporodową można podejrzewać u każdej pacjentki cierpiącej na depresję poporodową. Jeżeli kobieta znajduje się w grupie podwyższonego ryzyka, należy jak najszybciej skorzystać z pomocy psychiatry oraz ginekologa. Kobieta kierowana jest na szczegółowe badania, które mają na celu wykluczenie fizjologicznych przyczyn psychozy. Większość chorych kobiet wymaga hospitalizacji na oddziale psychiatrycznym. W terapii stosuje się leki przeciwdepresyjne oraz przeciwpsychotyczne oraz stabilizatory nastroju. To, jak długo trwa psychoza poporodowa i jej leczenie, zależy od szybkiej diagnozy. Zwykle pacjentka dochodzi do zdrowia przez kilka miesięcy. Po wyjściu ze szpitala zalecana jest terapia behawioralna.
Źródło: mp.pl, aptekagemini.pl, medme.pl
Oceń artykuł
