Oceń
- Co to jest sarkopenia?
- Jakie są objawy sarkopenii?
- Kto jest narażony na sarkopenię?
- Jakie są przyczyny sarkopenii?
- Jak leczy się sarkopenię?
- Jaka dieta w sarkopenii?
Sarkopenię początkowo definiowano jako dolegliwość związaną z utratą masy mięśniowej u osób w starszym wieku, i związanym z tym pogłębiającym się brakiem sprawności fizycznej. Potem definicja obejmowała zarówno utratę masy mięśniowej, jak i siły mięśni, Specjaliści zawarli jednak kompromis i dziś uważa się, że najważniejszym wyznacznikiem nie jest utrata masy mięśniowej, ale siły mięśni.
Szacuje się, że z problemem sarkopenii mierzy się od kilku do kilkudziesięciu procent osób starszych mieszkających w domu i wzrasta wraz z wiekiem, u seniorów przebywających w placówkach opiekuńczych lub szpitalach jest on wyraźnie większy. Na spadek masy mięśniowej związany z wiekiem może cierpieć 5–13 proc. osób w wieku 60–70 lat i nawet 11–50 proc. w wieku powyżej 80. roku życia. Sarkopenia jest jednym z objawów zespołu słabości (kruchości).
Co to jest sarkopenia?
Sarkopenia to uogólnione i postępujące zaburzenie dotyczące mięśni szkieletowych, prowadzące do wystąpienia niekorzystnych następstw klinicznych (np. upadki, złamania, niepełnosprawność fizyczna, a nawet zgon), w którym najistotniejszy jest ubytek siły, a nie masy mięśni – taką definicję podaje Europejska Grupa Robocza ds. Sarkopenii u Osób Starszych (European Group on Sarcopenia in Older People – EWGSOP). Sarkopenia została sklasyfikowana jako zespół geriatryczny i uznana za jednostkę chorobową – od 2016 roku znajduje się w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10.
Określenia „sarkopenia” w 1989 roku po raz pierwszy użył dr Irwin Rosenberg, specjalista w dziedzinie żywienia i medycyny z Centrum Badań nad Żywieniem Człowieka w Starzeniu (HNRCA) Uniwersytetu Tufts oraz w Friedman School of Nutrition Science and Policy, definiując ją jako związany z wiekiem spadek masy mięśniowej. Słowo „sarkopenia” pochodzi z języka greckiego od wyrazów sarx – „ciało” i penia – „utrata”.
Eksperci podzielili sarkopenię na rodzaje ze względu na występujące czynniki ryzyka oraz czas trwania choroby:
- sarkopenia pierwotna (lub związana z wiekiem), gdy nie występuje żadna konkretna przyczyna poza starzeniem się organizmu
- sarkopenia wtórna, gdy poza starzeniem występują inne oczywiste czynniki (np. choroba ogólnoustrojowa, spadek aktywności fizycznej, niedożywienie)
- sarkopenia ostra – czas trwania krótszy niż 6 miesięcy
- sarkopenia przewlekła – czas trwania 6 miesięcy i dłużej.
Jakie są objawy sarkopenii?
Ubytek siły mięśniowej w przebiegu sarkopenii powoduje, że u osób chorych pogarszają się możliwości związane z aktywnością fizyczną. Do objawów sarkopenii zalicza się:
- osłabienie mięśni
- szybko pojawiające się zmęczenie
- spadek kondycji fizycznej
- zaburzenia równowagi
- zaburzenia koordynacji ruchowej
- spadek masy ciała.
Warto pamiętać, że spadek masy ciała nie występuje w przypadku otyłości związanej z sarkopenią (może się ona pojawić z powodu braku ruchu u osoby chorej).
Kto jest narażony na sarkopenię?
Sarkopenia to choroba osób starszych – należy do grupy schorzeń geriatrycznych. Ludzie najbardziej narażeni na dolegliwości związane z sarkopenią to osoby:
- w wieku powyżej 80. roku życia
- po upadkach (zwłaszcza jeśli ich skutkiem był uraz)
- na co dzień korzystające ze sprzętu pomocniczego, np. laski, kuli, podczas chodzenia
- nieopuszczające swoich mieszkań/domów
- unieruchomione lub prowadzące tzw. fotelowo-łóżkowy tryb życia.
Ryzyko wystąpienia sarkopenii zwiększają też inne czynniki, w tym takie jak: przebyte leczenie szpitalne, zabieg operacyjny i rehabilitacja, ale też ciężka zaawansowana choroba przewlekła, ostra choroba somatyczna, ostry lub przewlekły stres psychiczny, postępujące ograniczenie aktywności fizycznej lub unieruchomienie, ograniczenie ilości i/lub pogorszenie jakości diety.
Jakie są przyczyny sarkopenii?
Sarkopenia jest chorobą wieku podeszłego – ma duży związek z naturalnym starzeniem się organizmu. Do dolegliwości z nią związanych przyczyniają się również:
- brak aktywności fizycznej lub jej ograniczenie – np. z powodu unieruchomienia, a także z powodu siedzącego trybu życia lub niewielkiej codziennej aktywności fizycznej
- nieprawidłowe odżywianie – chodzi o zbyt małą kaloryczność posiłków, zbyt małą podaż białka, a także złe zbilansowanie posiłków z powodu produktów złej jakości lub nieodpowiednich proporcji poszczególnych składników odżywczych
- wielochorobowość (występowanie dwóch lub więcej schorzeń) – z chorobami wieku podeszłego wiążą się m.in. takie zaburzenia, jak jadłowstręt, upośledzone wchłanianie i choroby przewodu pokarmowego, niedobór śliny i choroby jamy ustnej, zaburzenia metaboliczne i endokrynologiczne, choroby układu kostno-stawowego i nerwowego.
Jak leczy się sarkopenię?
Jak do tej pory, brak jest możliwości farmakologicznego leczenia sarkopenii. Choć podejmowano próby, jak dotąd nie znaleziono leku na tę chorobę – skuteczność żadnej z substancji farmakologicznych (testosteron, kreatyna, hormon wzrostu), które były badane, nie została dostatecznie dobrze udokumentowana, żeby można ją było zalecać jako lek na sarkopenię.
Największą rolę w leczeniu tej choroby odgrywa edukacja pacjenta oraz niefarmakologiczne sposoby zapobiegania i leczenia, takie jak prawidłowy sposób odżywiania i fizjoterapia.
Jaka dieta w sarkopenii?
Niewłaściwy sposób żywienia często prowadzi do rozwoju sarkopenii i nasila utratę masy i siły mięśniowej. W zapobieganiu i leczeniu sarkopenii niezwykle ważna jest odpowiednio zbilansowana dieta, która pomaga kontrolować masę ciała i zapobiegać jej spadkowi. Najlepiej, by dieta w sarkopenii opierała się na zasadach zgodnych z Piramidą Zdrowego Żywienia i Aktywności Fizycznej, które zostały stworzone przez Instytut Żywności i Żywienia dla osób starszych. Najważniejsze z nich to:
- regularne spożywanie posiłków (5-6 posiłków dziennie w odstępach 2–3-godzinnych)
- picie co najmniej 2 l płynów dziennie
- jak najczęstsze spożywanie warzyw i owoców (500-700 g) – częściowo można je zastąpić sokami (200-400 ml)
- jedzenie głównie pełnoziarnistych produktów zbożowych
- spożywanie produktów bogatych w białko, w tym mięsa, drobiu, ryb, jaj oraz nasion roślin strączkowych
- ograniczenie w diecie czerwonego mięsa, przetworzonych produktów mięsnych oraz tłuszczu zwierzęcego
- spożywanie produktów mlecznych, zwłaszcza fermentowanych, serów twarogowych i w niedużych ilościach serów żółtych
- rezygnacja z cukru i słodyczy, które można zastąpić owocami i orzechami
- stosowanie świeżych i suszonych ziół zamiast soli do przyprawiania potraw
- wykluczenie z diety alkoholu
- spożywanie produktów bogatych w witaminę D, takich jak: tłuste ryby morskie (łosoś, sardynka, makrela), tran, jaja oraz wątróbka; mniejsze ilości tej witaminy występują również w mięsie czerwonym i drobiowym oraz w podrobach i produktach mlecznych; często konieczna jest też suplementacja witaminy D (odpowiednią dawkę zaleci lekarz).
Źródła: M. Mziray, R. Żuralska, M. Siepsiak, P. Domagała, Sarkopenia – marginalizowany problem wieku podeszłego, Pielęgniarstwo Polskie, nr 3 (65) 2017, 506–513 / M. Konecka, L. Kotkowiak, I. Rotter, Sarkopenia – czynniki ryzyka, patogeneza, zasady rozpoznawania, Pediatria&Medycyna Rodzinna, 2020, 16(4), 349–354 / D. Wnęk, Sarkopenia – przyczyny, objawy i leczenie, Medycyna Praktyczna [dostęp: 20.03.2023]
Oceń artykuł