Rak tarczycy: rokowania. Czy rak tarczycy jest wyleczalny?
Nowotwory tarczycy występują stosunkowo rzadko, stanowią zaledwie 1 proc. wszystkich nowotworów złośliwych. Dzielą się na kilka typów, które charakteryzują się różnym tempem wzrostu, różnym stopniem złośliwości i co za tym idzie, także różnym rokowaniem. Lepiej rokuje rak brodawkowaty i pęcherzykowy, gorzej rdzeniasty, a najbardziej złośliwy jest rak anaplastyczny.
Rokowanie w raku tarczycy zależy od typu raka gruczołu tarczycowego oraz zaawansowania choroby nowotworowej. Raki tarczycy są guzami stosunkowo rzadkimi. Większość zmian lokalizowanych w obrębie tarczycy okazuje się zmianami niezłośliwymi, jedynie kilka procent guzków ma charakter złośliwy.
Rak tarczycy wywodzi się najczęściej z komórek pęcherzykowych tarczycy. Rzadziej występuje rak rdzeniasty, który wywodzi się z komórek C wytwarzających kalcytoninę.
Ogólne rokowanie w raku tarczycy jest dobre. Świadczy o tym fakt, że pomimo obserwowanego w ostatnich latach wzrostu zachorowalności na raka tarczycy, liczba zgonów z powodu tej choroby utrzymuje się na stałym, stosunkowo niskim poziomie.
Jakie jest rokowanie w raku tarczycy?
Rokowanie należy w dużej mierze od zaawansowania choroby nowotworowej i czasu, jaki upłynął od diagnozy do wdrożenia odpowiedniego leczenia. Podstawowym kryterium jest również rozpoznanie typu raka, ponieważ niektóre raki tarczycy mają łagodniejszy przebieg, inne są bardziej zjadliwe. Również w przypadku stwierdzenia przerzutów do licznych, dużych i odległych węzłów chłonnych, rokowania są nieprzychylne. Istotnym czynnikiem, który również wpływa na rokowania, jest stopień wrażliwości guza na radioterapię. Jeśli guz jest podatny na podaż radiopromiennego jodu, szanse na wyzdrowienie pacjenta znacznie wzrastają.
RAK BRODAWKOWATY TARCZYCY: to rak tarczycy występujący najczęściej, rośnie wolno, a ewentualne przerzuty występują w węzłach chłonnych, rzadziej w płucach. Rokowanie w przypadku raka brodawkowatego tarczycy jest dobre.
RAK PĘCHERZYKOWY TARCZYCY: podobnie jak rak brodawkowaty, rozrasta się wolno. Przerzuty występują rzadko i lokalizują się w węzłach chłonnych, a odległe w płucach i kościach. Rokowanie przy wczesnym rozpoznaniu jest dość dobre.
Zróżnicowane raki tarczycy (brodawkowaty, pęcherzykowy), po odpowiednim leczeniu (operacyjnym i uzupełniającym leczeniu jodem promieniotwórczym), rokują bardzo dobrze. Szacuje się, że 10-letnie przeżycie w raku brodawkowatym wynosi ponad 90 proc., a w raku pęcherzykowym od 85 do 90% proc. W przypadku chorych z nowotworem o niskim stopniu zaawansowania (małe zmiany ograniczone do tarczycy) możliwe jest całkowite wyleczenie.
RAK RDZENIASTY TARCZYCY: powstaje ze szczególnych komórek znajdujących się w tarczycy – komórek C. Jest dziedziczny nawet w 1/4 przypadków. Przerzuty odległe są najczęściej do wątroby, kości i płuc. Rokowanie w przypadku raka rdzeniastego jest niepewne — w przypadku, gdy rak jest właściwie leczony, dziesięcioletnie przeżycie wynosi od 80 do 90 proc. Natomiast brak właściwego leczenia powoduje niekorzystny przebieg choroby z rozsiewem i zgonem zwykle w ciągu kilku lat od rozpoznania choroby.
RAK ANAPLASTYCZNY TARCZYCY: charakteryzuje się bardzo szybkim rozrostem, jest wyjątkowo złośliwy i bardzo groźny. Przerzuty w przypadku raka anaplastycznego pojawiają się wcześnie, komórki rakowe rozprzestrzeniają się drogą krwi oraz układu chłonnego. Rokowania są niestety niekorzystne, od pojawienia się pierwszych objawów do zgonu, niezależnie od podjętego leczenia, mija zwykle nie więcej niż 6 do 12 miesięcy.
Czy rak tarczycy jest uleczalny?
Wczesne wykrycie raka tarczycy i prowadzenie odpowiedniego leczenia w wielu przypadkach prowadzi do pełnego wyleczenia lub uzyskania remisji choroby. Wyjątkiem jest rak anaplastyczny, który źle rokuje. Warto jednak wiedzieć, że nawet wyleczony rak tarczycy, pozostawia nieodwracalne zmiany w organizmie. Całkowite usunięcie tarczycy, co jest podstawą leczenia raka, powoduje, że organizm przestaje sam produkować hormony tarczycy, które do tej pory stymulowały pracę całego ciała. Aby uniknąć poważnych konsekwencji, pacjent musi do końca życia przyjmować hormony tarczycy w odpowiednich dawkach.
Brak tarczycy prowadzi do objawów niedoczynności tarczycy. Pacjenci po leczeniu mogą zatem mieć problemy ze snem, obniżone ciśnienie krwi, depresję, osłabioną pamięć, poczucie zmęczenia, anemię, zaburzenia metabolizmu i wiele innych objawów, przy czym wiele z nich można złagodzić, przyjmując hormony tarczycy w formie tabletek.
Tu się dzieje
