Bulimia to napady obżarstwa i prowokowane wymioty. Jakie są objawy bulimii?

Bulimia to inaczej żarłoczność psychiczna. To zaburzenie odżywiania, tak samo jak anoreksja, wyniszcza organizm i często przez długi czas pozostaje niezauważone przez bliskich chorego. Osoba cierpiąca na bulimię cierpi na niepohamowane napady obżarstwa, po których prowokuje wymioty lub stosuje środki przeczyszczające.

Zobacz także: Obsesje nie dają ci żyć? Możesz mieć nerwicę natręctw

Żarłoczność najczęściej jest powodem do wstydu i jest ukrywana przed otoczeniem. Bulimik jest w stanie przyjąć 3,400 kalorii w niecałą godzinę. Ludzie dotknięci bulimią, w przeciwieństwie do anorektyków, zachowują na ogół odpowiednią wagę w stosunku do wieku.

Choroba ta od trzech do pięciu razy częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn, przede wszystkim u nastolatek. Dotyka głównie osoby aktywnie fizyczne, które dużą wagę przywiązują do wyglądu i sylwetki. 

Bulimia - objawy

Na bulimię cierpią zazwyczaj osoby nieakceptujące własnego wyglądu, które nie tylko nie potrafią zapanować nad wybuchami niepohamowanego głodu, ale i nad emocjami. Bulimii często towarzyszą inne zaburzenia psychiczne, takie jak depresja, lęk, uzależnienia od narkotyków i alkoholu. Stres jest zajadany, a ciało traktowane jak śmietnik. Często początkowo choroba może nie dawać jednoznacznych objawów i być niezauważona.

Objawy bulimii:

• kompulsywne, niekotrolowane objadanie się (z czasem napady obżarstwa mogą występować nawet kilka razy dziennie),
• prowokowanie wymiotów po każdym napadzie głodu, aby zapobiec przyrostowi wagi,
• stosowanie dużej ilości środków przeczyszczających,
• stosowanie głodówek razem z intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi,
• duży apetyt jednocześnie z brakiem akceptacji takiego stanu rzeczy,
• przesadne zwracanie uwagi na ciało i wygląd,
• obrzęki dłoni i stóp, a także ślady po prowokowanych wymiotach (na palcach dłoni).

Diagnozując bulimię trzeba wziąć pod uwagę następujące kryteria:

• koncentrowanie się bulimika wyłącznie na jedzeniu;
• epizody obżarstwa występujące co najmniej dwa razy w tygodniu w ciągu trzech miesięcy;
• zaniżona samoocena pacjenta - uważa, że jest za gruby i chorobliwie boi się przytyć - te lęki powodują depresję;
• prowokowanie wymiotów, głodówek, wywoływanie biegunek, stosowanie preparatów moczopędnych i zmniejszających apetyt.

Bulimia - rodzaje

Rozróżniamy dwa typy bulimii:

1. przeczyszczający - pacjent po epizodzie obżarstwa prowokuje wymioty, stosuje środki przeczyszczające czy moczopędne.;
2. nieprzeczyszczający - pacjent nie wymiotuje, ale po napadach żarłoczności stosuje ścisłe diety, głodówki i intensywnie ćwiczy.

Zobacz także: Co to jest depresja? Rodzaje i przyczyny depresji

Bulimia - przyczyny

Bulimia, tak samo jak anoreksja, to choroba o podłożu psychicznym. Objawy manifestowane przez ciało to reakcja na stres, zmiany w życiu czy atmosferę w rodzinie. Osoba cierpiąca na bulimię zajada smutek lub złość.

Na powstanie bulimii mają wpływ:

1. czynniki biologiczne:

• podniesiony poziom hormonu stresu - kortyzolu,
• zaburzenia funkcji neuroprzekaźników;

2. czynniki psychologiczne:

• poczucie beznadziei,
• niska samoocena,
• problemy z kontrolowaniem impulsów,
• niestabilność emocjonalna,
• nieumiejętność wyrażania złości,
• konflikty w rodzinie,
• brak poczucia bezpieczeństwa,
• krytycyzm i chłód emocjonalny ze strony matki;

3. czynniki społeczne:

• kult ciała i idealnej sylwetki.

Bulimia - skutki

Bulimia jest chorobą przewlekłą, która może doprowadzić do śmierci. Często skutkuje groźnymi powikłaniami, takimi jak:

• zaburzenia rytmu serca - częste wymioty i biegunki powodują niedobór potasu i chloru,
• zaburzenie pracy nerek i suchość skóry - na skutek odwodnienia ogranizmu,
• obrzęki ślinianek i zniszczenia szkliwa nazębnego (oddziaływanie kwasu solnego z żołądka),
• nadżerki, owrzodzenia gardła i przełyku, uszkodzenia tylnej ściany gardła,
• niedokrwistwość,
• niedobór witamin,
• zaburzenia cyklu miesiączkowego i kłopoty z płodnością.

Bulimia - leczenie

Bulimia jest zaburzeniem psychicznym, które należy leczyć. Farmakoterapia na ogół daje dosyć dobre efekty, ale profesjonalne leczenie powinno obejmować psychoterapię - najczęściej terapię poznawczo-behawioralną. Z pomocą terapeuty pacjent może zmienić fałszywe myślenie o swoim ciele.

Dzięki terapii interpersonalnej ma też szansę pozbyć się depresji i lęków, które są podłożem bulimii. W tym podejściu na ogół całkowiecie pomija się kwestie jedzenia i wagi.

W przypadku pacjentów młodych zdać egzamin może także terapia rodzinna. Czasem zaangażowani w leczenie bulimii rodzice, mając poczucie winy, zamiast pomóc nieświadomie wspomagają chorobę. 

Pozytywne efekty daje też prowadzenie dziennika emocji i żywienia razem z elementami terapii psychodynamicznej. 

Bądź na bieżąco. Polub fanpage Chillizet na Facebooku!

Pamiętaj, że powyższy artykuł nie zastąpi wizyty lekarskiej.

Autor: Magdalena Barszczak