Oceń
Łupież rumieniowy to przewlekła bakteryjna choroba skóry. Objawia się ciemną plamą występującą w fałdach skóry: w pachwinach, dołach pachowych, pomiędzy palcami. Plama nie boli, nie swędzi, ale może się rozszerzać. Łupież rumieniowy często towarzyszy cukrzycy, otyłości, nadmiernemu poceniu.
Łupież rumieniowy (erythrasma) jest jedną z częściej występujących powierzchownych bakteryjnych chorób skóry. Uważa się, że dotyczy nawet 20 proc. całej populacji. Nie jest to choroba groźna i nie niesie za sobą powikłań, ale ma charakter przewlekły i nawet po wyleczeniu ma tendencję do nawracania. Na łupież rumieniowy częściej zapadają mężczyźni, szczególnie starsi po 60. roku życia.
Czy łupieżem rumieniowym można się zarazić? Choć zakaźność bakterii jest niewielka, to ryzyko przeniesienia zakażenia z jednej osoby na drugiej istnieje. Zdarza się to jednak wyjątkowo rzadko.
Łupież rumieniowy: przyczyny
Przyczyną łupieżu rumieniowego jest zakażenie skóry wywołane przez bakterie maczugowca (Corynebacterium minutissimum), które fizjologicznie bytują na skórze człowieka, ale w określonych warunkach, w wyniku działania pewnych czynników dochodzi do ich namnożenia, wnikania do warstwy rogowej naskórka i wywoływania zmian na skórze.
Do czynników zwiększających ryzyko łupieżu rumieniowego zalicza się cukrzycę, nadmierną potliwość, otyłość.
Łupież rumieniowy: objawy
Łupież rumieniowy objawia się pod postacią ciemobrązowej plamy zlokalizowanej zwykle w w okolicach pachwinowych, której może towarzyszyć niewielkie złuszczanie na powierzchni.
Tym, co odróżnia łupież rumieniowy od grzybicy skóry, jest brak świądu i innych dolegliwości, które mogłyby towarzyszyć zmianie skórnej.
Zmiany na skórze w przebiegu łupieżu rumieniowego występują zazwyczaj w okolicach pachwin i mogą szerzyć się na górną część wewnętrznych powierzchni uda. ale zdarza się, że plamy pojawiają się również w obrębie dołów pachowych czy przestrzeni międzypalcowych stóp.
Łupież rumieniowy: diagnoza
Rozpoznania dokonuje lekarz dermatolog. Diagnozę stawia na podstawie wywiadu z pacjentem i obejrzenia zmiany, a także zróżnicowania jej z innymi chorobami (np. grzybicą skóry). Dermatolog wykorzystuje również lampę Wooda, gdzie w świetle nadfioletowym zmiany mają tendencję do charakterystycznego świecenia na pomarańczowo i czerwono.
Łupież rumieniowy: leczenie
Leczenie łupieżu rumieniowego na skórze polega na miejscowej aplikacji lub ogólnym stosowaniu antybiotyku (erytromycyny). W terapii wykorzystuje się również leki przeciwgrzybicze.
Wyleczenie łupieżu jest możliwe, ale choroba ma niestety charakter przewlekły i jeżeli nie wyeliminuje się czynników ryzyka, będzie często nawracać. Jeśli nie podejmie się leczenia łupieżu zmiany na skórze mogą utrzymywać się przez lata.
ZOBACZ:
Oceń artykuł
Obserwuj